een vrouw die niet van het mannelijk geslacht is

oh schat, oh schat, je huilt natte tranen
droge waren lang zo erg niet geweest
hier kan een man niet tegen ook al is hij
in wezen onbevreesd, en ongeneeslijk man

vertel het me maar schat, desnoods
door je tranen heen met een been
in het graf ik maak ze af ik maak ze
af wat hebben ze je aangedaan één

was het er één of waren ze met velen
die schele, die lange en die bolle die
ik ga ze kele, hange, molle durven ze
wel tegen een vrouw die niet van het
mannelijk geslacht is?

oh liefste, wat hebbe ze je aangedaan?
en wie heeft er wat gedaan, nee niks
zeggen, je huilt nu, ik ga ze achtervolgen
ik ga ze opwachten en verrot slaan

ik pak ze allemaal ik trek ze kaal ik ruk
hun benen en armen eruit en sla ze met het
bloedend eind om de oren het interesseert me
geen fluit, nee niks zeggen liefste, de man in mij
komt eruit

Ik zal hun oren afsnijden en ze verzamelen
om ze je te tonen, als bewijs van liefde
wie niet horen wil die moet maar voelen
liefste ga niet nog harder huilen, Ik, Man !

ga al die varkentjes wassen ik kom
met een jutezak vol hoofden terug
en zet ze naast elkaar
op de leuning van de brug

daar kunnen ze hun boeventronies
in het rimpelige wateroppervlak zien
stom zien ze zichzelf en elkaar de
eeuwigheid weerspiegelt ze maar

stop met huilen waar heb je dan pijn
mijn wraak zal vreselijk ellendig zijn

hoe zo er is niets gebeurd heb jij dan

al die tijd voor niks gehuild en gezeurd?

Ik Man Wraak Vreselijk Alles om Jou
ik, kon ik anders dan, ik. man?
man ik? toch? liefste? hoor je me?
ik ben het, je man, toch? helpen en zo.

ik hoef nergens bang voor te zijn

dat al mijn vaders en al mijn moeders
dat al mijn broeders en al mijn zusters
het moet anders gezegd omdat
het voorgaande ook moest worden gezegd

dat al mijn voorvaderen en
dat al mijn voormoederen en
al mijn voorzusters en
al mijn voorbroederen

dat het niet anders kan dan
ik ben familie van jou en jij
bent familie van mij
ik heb geen reden niet één

om niet over straat te durven want pijn
om niet te dicht langs de mensen te gaan
te schuilen in portieken tot ze voorbij zijn
tegen de pui van een winkel te gaan staan

eerst moeten mijn woorden weg, dan vertrek ik pas

ik wil dat het helemaal weg gaat
ik wil dat ik wil dat het helemaal weggaat
ik wil dat ik wil dat ik wil dat het helemaal weggaat
laat ik het anders zeggen: ik wil dat
laat ik het anders zeggen helemaal weggaat

nee, ik wil, ik wil dat laat ik het anders zeggen helemaal weggaat
godverdomme. neee, nee, neee
ik wil dat nee, il wil ik wil dat laat ik het anders zeggen helemaal weggaat
godverdomme. neee, nee, neee, bijna gelukt
ik zal nog één keer proberen om met mijn laatste woorden
mijn laatste woorden helemaal weg te maken voordat ik zelf zwijg en vertrek
ik wil dat ik zal nog één keer proberen om met mijn laatste woorden
mijn laatste woorden helemaal weg te maken voordat ik zelf zwijg en vertrek

TIETEN SONNET: OH GOD, WAT EEN TIETEN !

tieten tieten tieten tieten
tieten tieten tieten tieten
tieten tieten tieten tieten
tieten tieten tieten tieten

tieten tieten tieten tieten
tieten tieten tieten tieten
tieten tieten tieten tieten
tieten tieten tieten tieten

tieten tieten tieten tieten
tieten tieten tieten tieten
tieten tieten tieten tieten

tieten tieten tieten tieten
tieten tieten tieten tieten
tieten tieten tieten tieten

het nadeel van de doden!

over de doden niets niets
dan goeds, hoewel
nu ik er goed over nadenk
zijn doden zonder uitzondering

doden dat zal niemand ontkenen
en zeker de doden zelf niet
maar konden ze ontkennen
dan zouden ze dat zeker doen

en daarmee is de toon gezet !
het is de toon die de muziek maakt
en een dode maakt geen muziek
een dode zegt niet eens wat zinnigs!

een ander nadeel van de doden
is o.a. hun gebrek aan spontaniteit
roep mij één dode in het leven
die eens iets goeds doet iets nuttigs

voor een ander mens, doden zijn lui
ze zijn passief, ze zijn waarschijnlijk ver
antwoordelijk voor het ineenstorten
van de conjunctuur: doden zijn duur

daarbij niemand vindt het leuk
om familie te zijn van zo iemand
niemand doet het slachtoffer i.c.
de levende pijn en vervult hem van

schaamte, want wees nou eerlijk
wie wil nou familie zijn van hem
die zich ontrekt aan de dagelijkse
plicht, en jaar in jaar uit gratis ligt

de doden doen niets voor de kost
weet je hoeveel dat de samenleving
kost, en de plaats die zij innemen
in de lucht of in de grond derhalve

doden blijven voor een samenleving
ongewenst en i.z.z. zeer ongezond.
derhalve heb ik met een dode nooit een
boom opgezet, zo een soort type

van lucht, van aarde, en van skelet !

man woont alleen
toevallig ook een eenzame man
sochtends gaat hij naar kantoor
hij roept fijne dag, doehoe

en sluit de voordeur achter zich
savonds komt hij thuis
hij belt aan de voordeur aan
Joehoe roept hij, ik ben het

vervolgens loopt hij
haastig om het huis heen
door de achterdeur
gaat hij het huis binnen

dan holt hij meteen
naar de voordeur
ontsluit deze en zegt
ben je daar eindelijk

en laat niemand binnen
dan doet hij achter niemand
de voordeur op het nachtslot
en wacht op de volgende dag

man woont alleen
toevallig ook een eenzame man

Alex van Oranje

Mams zegt Maxima tegen Beatrix
het is wier eens zo vier met onze Alix
hij zit wier in bad in zijn kikvorspak
en speelt met veel te veel plezier dat

hij de baas is van een bad vol water
dat is toch voor later als u dood bent
hij is toch nu nog niet de baas van al
het water op aarde? God bewaar me

hij steelt overal water en bewaart dat
voor later als hij de baas van het water is
de kraan gaat dicht de kraan gaat open
en Prins Willem laat het water lopen

hij laat zijn water staan, houdt het op
schenkt het terug, op zijn kop, roert erin
en drinkt ervan, neemt water stiekem mee
uit de zee, leeft er van, als een zeeman

de plastic koets met de gele paardjes
van de kinderen en de drijvende lakeitjes
die zet hij drijvende in rijtjes en speelt
koninginnedag in het water, schatert dan
en slaat zich keihard op zijn dikke dijtjes

en roept even later:
lang leve ik en mijn water

Prins Charles

We zijn er eindelijk uit
met Prins Charles hij
mag weliswaar niet regeren maar
hij mag een klein half uurtje
op de troon van God zitten

als voorwaarde is gesteld
dat God akkoord gaat
en dat de Prins zijn moeder
niet vermoord

hoe is het toch mogelijk

dat ik zo van die gezichten hou
die zo oud en gekreukeld zijn
die zo gelooid en zo gebarsten zijn
wat houd ik toch van oud

ik houd zo van voorbij
ik houd zo van de dood
die zich op die gezichten legt
niets doet mij fijner pijn
dan één van die gezichten zijn

ik weet niet waarom

verhaal over uw liefdesleven

ik ben nog zó jong, het leven lacht mij toe
ik ben ook écht heel blij, met mijn man
hij is knap, mijn vriendinnen vonden hem
vroeger onweerstaanbaar, ik zie ze niet meer
maar iedereen zou zo'n man willen hebben
en uitgerekend ik, mijn hele leven, hij mij.

ons kind: lief, ik kan niet anders zeggen lief
de leuke baan die ik altijd gewild heb
filiaal manager in een kledingboetiek, klein filiaal
was altijd gek op kleding, zag er goed uit vroeger

Johan en ik werken allebei vier dagen, Johan
brengt Suzanne sochtends naar de Gele Trompet
ik haal haar savonds op van het kinderdagverblijf
we eten kant en klaar, met zijn drieën
Suzanne voorlezen uit "Kikker", Johan
naar boven brengen, ik, zing Maantje gluurt
maantje tuurt, kusje, dag schatje
tot elf uur t.v., wij naar bed, sochtends op

Weekend boodschappen vast lijstje, werken
in de voortuin aan ons straatje, plaatje, Johan
poetst de auto , bezoeken zaterdags de moeder
van Johan, is erg alleen, zolang ze nog leeft
zondags, mijn ouders, ook dagje ouder, zolang ze etc.
papa herkende mij een keer niet meer
Suzanne nog even naar de speelplaats park
schommel. draaimolen. geitjes. hoe heet het.

Ik ben nog zo jong. het leven lacht me. toe.
ik ben best tevreden. met mijn. leven.
ik kan goed tegen de sleur. waarin ons leven
waarin het leven. goed kan tegen kan. sleur. kan. ik.
verdomd goed. sleur. het leven Johan, en Suzan.
en. ik. zo jong nog. leven lacht. sleur. toe.

wat kan mij het boeien

wat kan mij het boeien
dat het gedicht niet loopt
de buurman niet spoort
de pen niet schrijft
het papier zich niet volschrijft
de t.v. zich niet bekijkt
het boek zich niet leest
de radio zich niet luistert
de muziek zichzelf niet speelt
het koper niet vanzelf schalt
en het oor zich niet hoort
de sigaret zich niet rookt
de whiskey zich niet drinkt
het lied zich niet zingt
de dans zich niet danst
een geboorte niet wordt geboren
en de dood zich niet sterft
de schoen zich niet loopt
de pik zich niet naait
en de kont zich niet poept
dat mens en werk niet beklijven
wat heb ik eraan om problemen te maken
waar ze niet zijn, om te praten waar niemand luistert
oplossingen te bedenken voor problemen
die helemaal geen problemen zijn

wat kan mij het schelen dat regen
naar beneden valt en nat is
dat moet de regen zelf weten
vroeger ben jij misschien een steen geweest en
kun je dat nu nog zien, weet ik veel?
stenen weten niets? je moest eens weten!
kan mij het schelen dat stenen niet weten
dat hersens zich niet bedenken
iedereen moet alles zelf weten
voor zichzelf maar zonder anderen lastig te vallen

kan mij het schelen dat de bijbel de bijbel is
en niks meer dan dat een boek zoals vele andere
dat de Volskrant de NRC niet is en andersom

kan mij het toch schelen dat de trein niet komt
niet op tijd komt, of wel komt op tijd, maar niet stopt
kan mij vroeger of later schelen
ik ben hier niet voor iets speciaals
noch ben ik hiet voor niks of nergens voor
verlang niet naar vader verlang niet naar moeder
verlang niet naar vroeger verlang niet naar later

ik ben hier en nu
ik ben hier voor waarheid en werkelijkheid
voor het hier en nu alleen
maar wel met alles en iedereen om mij heen
en met allen en alles één

het kan mij niet boeien
dat ik deel uitmaak van alles
waarvan ik deel uitmaak
ik ben ik dat is deel van het geheel
een beetje steen, een beetje boom, een beetje dood
een beetje van dit en een beetje van dat
maar wel autonoom in het hier en nu
en in staat om anderen de helpende hand te bieden
hen te helpen, om van brood te voorzien
waar te nemen en naar het moment te handelen
in waarheid en in werkelijkheid
dat kan mij schelen

Mooie afsluiting van een eenzijdige liefde

hij woonde op de negende
zij woonde op de zevende
en route naar 't werk groetten zij elkaar
in de lift, en waren zeven verdiepingen
bij elkaar, samen
tot de begane

hij wist dat het niets worden wou
dat het altijd zo blijven zou
met hem en die verlichtte vrouw
voor hem was dit de eeuwigheid
voor haar was dit verloren tijd

zij kleedde zich zoals louter
een vrouw zich kleden kan
(sorry jongens)
zwijgend verliepen de verdiepingen
in een bijna niet te durven gedachte
zag hij haar zonder haar kleding aan
en dacht wat mij ontbreekt is adem

een ochtend is hij vroeger opgestaan
dan hij anders deed of ooit had gedaan
kleedde zich netjes aan, kostuumpje
nam er de tijd voor, stropdasje, luchtje

om zes uur stond hij goed verzorgd
in het kozijn van zijn slaapkamerraam
sprong toen en riep haar achternaam
(kende hij van de brievenbus en het naamplaatje)

hij kwam langs háár slaapkamerraam
moet haar wel naakt hebben zien staan
want hij lag daar beneden, op het plaveisel
maar keek zo intens tevreden
zoals hij nog nooit had gekeken.

ergens wat te doen met iemand?

hoi, is er vandaag ergens wat te doen met iemand?
nee, er is vandaag nergens wat te doen met iemand
oké, even over gisteren
ja, what about gisteren?
was Joke er nog?
nee, die ik heb ik niet gezien
en Anne-Marie
nee, die ook niet

Christiaan, was die er wel?
wie?
Christiaan!
die ken ik niet
ken jij Christiaan niet?
nee, ken jij Christiaan dan?
nee, maar ik dacht jij kent bijna iedereen.
nee, hoor, ik ken echt bijna niemand

maar wie waren er dan allemaal?
dat weet ik niet precies hoor
ben jij nog lang geweest dan?
nee, ik ben helemaal niet geweest.
ben jij niet nog heel even geweest?
Nee, maar jij toch ook niet?

nee, maar ik wist niet waar het was
wist jij niet waar het was?
nee, dat wist ik niet. Jij wel?
nee, ik wist ook niet waar het was.

was er überhaupt wel wat te doen dan?
waar was überhaupt wel wat te doen?
ik zou niet weten waar!
nee, gisteren was er niks te doen.
waar precies was niks te doen dan?

ik heb geen idee waar het precies was
maar was er wel wat te doen dan?
daar, waarvan ik niet weet waar het precies was?
ja, daar waarvan je niet weet waar het was
daar was in ieder geval niks te doen
was er ergens anders wel wat te doen met iemand?
nee, volgens mij was er overal niks te doen met iemand

nergens wat te doen met niemand?
nee inderdaad, maar dat was gisteren
en vandaag? Nog ergens wat te doen met iemand?
nee, vandaag is er ook nergens wat te doen met niemand.



.

denken

als je denkt
het moet nog komen
is het al weer voorbij

denk je dit is het zeker?
dan is dit het zeker niet

denk je
het is zeker al geweest
dan moet het nog komen

denk je dit is het niet
dan is dit het juist wel

denk je is dit het nou?
dan is dit het waarschijnlijk

denken doe je niet

leven

en
dat
u
er

maar
heel
lang

plezier
van
mag
heb
ben

toch nog raak

er was eens een gemene vent
en die schoot altijd iedereen dood
maar op een mooie dag
schoot hij bijna helemaal mis

en de kogel ging over alles
en iedereen heen dus over
de hoofden van de mensen
en de toppen van de bomen

en op die manier de wereld rond
tot die kogel weer verscheen
maar dit keer op de achtergrond
en de kogel verdween in die vent
zijn eigen kont

precies in het gat, voor straf!
nu kon hij nooit meer poepen
en hij moest al zo erg
net goed, gemene man!

gedichten zijn ook maar mensen

gaan als blinden over straat
zijn altijd ouder dan hun leeftijd voorschrijft
kennen de richting niet van hun gaan
kennen het doel van hun bestaan niet
en dat van anderen
kwamen dan ook nooit ergens aan
gaan altijd weer ergens aan voorbij

deze beschrevenen, deze beschrijfsels
zijn de overblijfsels van een haperend bestaan
waarin ploeteren langzaamaan gestaakt wordt
en men niet langer voorwaarts gaat
in geen enkele zin verbijsterd

deze zijn de laatste woorden nog
voordat het leven stopt
men ziet het leven in snelheid
aan zich voorbij gaan terwijl
men zelf duizelingwekkend snel
achterop raakt
en daar alleen blijft staan
al heel klein geworden in eigen perspectief
en dat van degeen die nog eenmaal omkijkt

hier loopt men niet meer
maar zitten de gedichten
als zieken in bed
door andere nog eenmaal rechtop gezet
en toen snel verlaten want haast moet
maar werd nooit een gemeenschappelijk goed

hier prevelt men de laatste woorden van
wat men zich herinnering waant aan het bestaan
van woorden en van de betekenis van woorden
en van dat wat zich niet langer hoorbaar en begrijpelijk
vertellen laat, hier verliest men het geheel
samenhang van gedachte en woord
van adem en hartslag, van verdriet en hard gelag

door zichzelf nog wat bij elkaar gestameld
van leven en liefde het oud verhaal
en dan is het voorbij
niets blijkt gezien, niets blijkt gehoord
nergens en niemand blijft men nog bij
men valt uiteen, en men is vrij!

de allergrootste ramp

de mens in dit rampzalig leven
komt vele rampen tegen waarvan
de mensen zelf in het geheel
de allergrootste rampen zijn

van alle rampen is wellicht de mens
voor zichzelf uiteindelijk nog 't allermeest
meer nog dan voor de andere mensen
de allergrootste ramp geweest

I.M. pa 07-10-07

vers
voor u
geschreven

veel
van u
weggelaten

vers

weg

hou de zonzij

ik vraag mij snachts wel eens af waarom snachts
hoe ik de as van mijn vader weer bij elkaar krijg
ik herinner mij hoe ik in de zware urn mijn
hele onderarm ingroef als om te controleren of
er niet nog een oor of een vinger te vinden was
die als bij ongeluk of als bij geluk niet mee was gecremeerd
hoe zeg je zoiets? zoiets zegt men gewoon nooit.

maar ik voelde geen bekend oor of bekende vinger
ik denk dan aan zijn duim. Hou de zonzij.
zelfs geen onbekend oor of een onbekende vinger
geen onbekende duim ook. Hou de zonzij.
Alleen maar as. Mijn hele blote onderarm zat tot aan
de elleboog onder de as van mijn vader. Hou de zonzij.

Toen hebben we hem uitgestrooid. Hij ging mee
met de wind de zon over oud Santpoort, de eiken
het gras, de zon, de bladeren, het weiland, het struikgewas
het oude struikgewas dat er altijd al was. Hou de zonzij.

Ik maak mij soms zorgen. De as moet zich nog dagelijks verder
verspreiden, ook na een half jaar, via de bladeren inmiddels
gevallen de as zelf verder dragen naarmate zij verder weg waaien
de koeien die het gras grazen met daarin de as van mijn vader

Ik maak mij soms zorgen. Vooral snachts want dan is het nog
donker ook, en zie je niets, hou de zonzij.
Hoe krijgen wij de as van mijn vader weer bij elkaar. Hoe
krijgen wij elk deeltje as dat mijn vader was weer terug
in de urn. Dat moet een immens werk zijn. Vooral snachts
in het donker als je niet eens kan zien. Hou de zonzij.

En eenmaal terug in de urn. Hoe krijgen wij de as
van mijn vader weer terug in de oven van Driehuis-Westerveld
hoe kunnen wij vervolgens, vervolgens is het woord niet
hoe kunnen wij voordien het proces omkeren, alle as terug
in de gedaante van mijn vader met elke arm op de juiste plaats
elke rimpel, elke porie, linker oog links, rechter oog rechts
En zou er niet ineens een verkeerde arm verschijnen,
een verkeerd oor, hoofd, een verkeerde persoon

En dan verder terug, terug is het woord niet
Stel we hebben hem weer in elkaar, we moeten dat
in het zuivere zonlicht doen, niet snachts
dan ga je tobben, je ziet niet goed, je maakt snel fouten
daar is hij, vader is terug, ga mama roepen

nee, we zijn nog wat vergeten, hij is nog dood
hij moet weer levend, ik zeg, als wij zijn as
bij elkaar kunnen zoeken, hem in elkaar kunnen zetten
zodat hij weer helemaal zichzelf is, dan moet het een koud kunstje zijn
een koud kunstje, om hem weer levend te maken
we kunnen het in ieder geval proberen, een mens
staat zo machteloos in dergelijke gevallen, hou de zonzij

het gaat niet lukken, het gaat niet lukken
zijn hartje moet nog gaan tikken, oh God
en hij had toch altijd al zo'n klein hartje
ga mama nog maar niet roepen, hou de zonzij

we zijn de ziel vergeten we hadden wel
kunnen weten dat we iets zouden vergeten, de ziel
zij is te groot om terug te vinden, te groot
om terug te vinden ? te groot om terug te vinden!
zij heeft zich verspreid over vele werelden
we krijgen haar nooit meer bij elkaar

wacht, wacht, vader lijkt nog iets te zeggen:
"laat me nou toch een keertje met rust jongens"

ga mama maar niet roepen ga haar nooit
nooit meer roepen, hou de zonzij hou haar
maar je vraagt je soms snachts wel eens af

namens al uw onderdanen.

Haar billen zitten op het oog
heel erg op hun gemak
de billen van HKH Maxima lopen
haar eerbiedig achterna ze zouden
niet anders kunnen en willen


ik ben een een grote voorstander
van haar gehele achterkant en
denk ik aan haar achterste dan
denk ik zij is de allermachtigste

Dit is de toekomst van ons Thuis
dit is ons ware vorstenhuis, ik buig
voor de zetel van onze nieuwe Mama
de toekomstige vorstin leve Maxima!

want je moet rekenen
er zit ook veel vlees en geld in
ik noem patrijs, kaviaar, kreeft en al
wat zwemt, vliegt, trilt en beeft

alles zit er op en er in en er aan maar
zij laat zich er niet op voorstaan
steeds loopt zij trots en fier voorop
en laat hen veruit achter zich liggen

zulk een voorrecht om slechts
eenmaal in uw schoenen te staan
uw jurk te dragen, ik noem maar wat
maar vooral eenmaal het liefste dat
heel even op Uw billen zitten

zouden zij gewone billen zijn en
doen ze wat ze moeten doen?
en wat dan? wat doen zij
in het vorstenhuis? Het duizelt mij!

wat zouden
wij heerlijk zitten majesteit
op Uw Billen
desnoods op één Bil maar alléén
als U het wil,

anders niet hoor
U moet niks tegen Uw zin doen
en het hoeft ook niet zo lang
een minuut of tien zou al
heel fijn zijn

Maxima, oh Maxima wie lopen jou
toch achterna: het zijn je eigen billen
die elk naar voren willen en zich
om de eerste plaats verdringen

stoute billen die jullie zijn !
wees blij dat jullie van Maxima
zijn, willen jullie nog meer
stelletje verwende billen

en waar wij uw onderdanen wij zo
gewone onderdanen zo graag voor
knielen willen ( diep de neus in het stof
als er al stof in het hof ligt)

denk ik aan Maxima haar Achterste ik
weet eenmaal wordt zij de Machtigste
dit is haar eigen toekomst thuis
dit is Uw Ware Koningshuis !!

leve de koninginnen

de borsten van de koningin
die zijn zo majesteitelijk
ze schijnen fel oranje en ze
druppelen champagne (brut)

de borsten van de koningin
die dragen elk een kroontje
niet zo van die gewoontjes maar
gouden bekers van de min

ze zijn zo majestietelijk
ze lijken zo toeschietelijk
maar heel het koninkrijk
dragen zij fier en vorstelijk

het is heel moeilijk kiezen echter
tussen de linker en de rechter
ze zijn zo appetietelijk en toch
zo majestietelijk,

leve de koninginnen, hoera!

oude vissers

als ik de zee hoor

zit zij meestal

in mijn linkeroor



maar niet de laatste tijd

want als ik haar dan hoor

zit zij in mijn rechteroor



wat?

toch niet de hele zee?



wat?meestal niet nee

of ik moet haar horen

in allebei mijn oren



wat?

in allebei mijn oren



zeg dat wel

gesprek is het woord niet

vreemd hoe de doden opnieuw zoeken te spreken
beginnen te spreken, eerst aarzelend wat binnensmonds
niet van binnen naar buiten, maar van buiten naar binnen
eerst schijnbaar kwetsend, maar dan zacht, en mooi rond

zou je haast zeggen wat onwennig ook alsof woorden
opnieuw geleerd willen worden maar dan raar andersom
want andersom het leven belevend maar om en om
vooruit sprekend niet hardop want uit geen mond

alsof nieuwe woorden zoeken moeten, waar?
voor de taal die ze na de dood te spreken krijgen
nu te vertalen verlangen van daar naar hier
moeten zien te krijgen, zonder mond, zonder meer

in de hoofden van de levenden die deze taal nog
niet mogen spreken laat staan smeken te verstaan
mogen is het woord niet en verstaan is het woord niet
geen gesprek op gang te komen tussen hier en daar

er zijn geen woorden voor die niet spreken en toch
worden verstaan door hen die nooit zijn gegaan
die maar zijn blijven staan terwijl nog zij keken
hoe de stervende verdween ijl al heel al en heen

Opruimen

het is een chaos, ik kan niets vinden, niets, troep, puin
niemand kan wijzen waar het allemaal ligt al die rotzooi
want ik kan niemand vinden zelfs niemand kan ik niet vinden
ik kan niets vinden omdat ik niets kan vinden en
omdat ik niets kan vinden kan ik niets vinden zo
moeilijk is het toch niet?
hier is een stoel, hoera ik heb een stoel gevonden in het universum
Annet jij ben toch klein jij kan wel op het kleine stoeltje zitten gaan
waar zat je al die tijd Annet alles is kwijt. In het Universum.

Als we je maar niet kwijt raken in die monsterlijke rottroep
Oh daar is Jaap. Jaap waar zat je nou Stommeling, Aap, Jaap de Aap
waarom kom je nu pas uit die rottroep gekropen afzichtelijke primaat
hoe lang ben je weggeweest dan sukkel, en waar is je moeder?

jongens er is iets ergs: 1/Jaap is terug en 2/ zijn moeder is zoek
tegen wie lul ik eigenlijk? Waar zit jij nou weer Annet, stomme
stomme kleine Annet, jij zou toch op je stompzinnige kleine stoeltje
zitten gaan en je benen bij elkaar houden as dame, oh daar ben je, ik keek
over je heen, Jaap zoek jij eens een flinke grote stoel voor jezelf
ligt je moeder nog ergens onder die puinhoop van tafels en stoelen en
papier, en fabrieken en treinen en marktkramen, planeten, Ufoos
zweeft ze rond in de eeuwigdurende duisternis met haar stofzuigertje?

wat het er allemaal niet feestelijker opmaakt, ik wil dood, bedaard
wat kan mij dat nou verdonkeremaandonderstenen stom stuk vuil
heb jij er zoon bende van gemaakt in het Universum?! Alle sterren
door elkaar heel raar maan zoek zon zoek alles zoek
Ik zie je er wel voor aan Jaap, het duurde drie uur voor jij uit die troep
te voorschijn kwam wat lig je toch te doen in die chaos van het universum
Jaap jij bent jarig geweest, hoeveel lichtjare ben je nou, hebbie nog een oude
taart uit die krankzinnige Bende voor ons meegebracht hoezo je moeder

het hele universum is kwijt, het is een troep, krankzinnige alles is weg!
dat we het universum niet kunnen vinden terwijl het zo groot is!
heeft het universum ons gevonden wellicht ?omdat we zo klein zijn?
of zijn we misschien te klein om gevonden te worden?
Dit wordt zo langzamerhand een interplanetaire discussie terwijl ik
alleen mijn kantoor maar probeer op te ruimen,
mijn kantoor in Universum, Mijn universum als Kantoor

Dit moet het leven zijn waarover mijn moeder sprak

Nu ga ik echt, luister hoe ik voor altijd verdwijn
weg, onvindbaar, met de wind, buiten de aarde
hoe je dat kunt horen?. met je oren tut hola
luister naar mijn koffers die over de grond slepen
luister naar hoe leeg die koffers zijn omdat ik niks heb
niks meer, niks meer over na al die jaren,
om op mijn barre tochten mee te zeulen!
zeg me een ding niet, zeg niet: je wil het toch zelf!

waarom ik die koffers dan meezeul? waar bemoei je je mee?
Het is het enige op aarde wat ik nog bezit mijn koffers
met niks d'r in, wil je die ook nog vuile slang?

al mijn geld opgemaakt, en waaraan mijn geld?
Aan jouw natuurlijk,
Aan nutteloze tutsels en frutsels die je mooier moesten maken
heb je mij daar één keer om horen vragen? Ik vind het helemaal
niet erg dat je foei en foei lelijk bent, je doet pijn aan me ogen
maar heb je me ooit horen klagen, ik vind het niet erg dat je oud
bent en nog lelijker dan je moeder, maar mijn geld mijn geld

Om je steunzolen, en je corsetten, en je fluwelen toiletpapier
en de parelmoeren smeerseltjes die je op je perkamenten
huidje moest smeren om er de scheuren mee te dichten
om je haren te verven, je nagels je lippen je oogleden
en wat heeft het mij opgeleverd? Mis Joeniefeurs? Pijn.
al mijn geld, mijn geld, mijn hele leven, naar de Filistijnen

En ik neem allebei de koffers mee, ook al zit er geen moer in
Nee, nee, nee, ik laat geen koffer achter voor jou, ik deel niet niks meer
niks niks niks zit er in die lege koffers, en als ik er nu een achter laat
ga ik met een lege koffer weg, voor altijd met een lege koffer!!

ga me niet op de valreep ziedend maken door te zeggen dat ik
beter zelf in die koffer kan gaan zitten, dacht je dat ik gek was?
Wie gaat die ene koffer dragend dan??? Sukkel!! Ik zit er dan toch in!!
Oh ik weet het al. jij wil hem dragen zodat je altijd bij me kan blijven
wat zijn vrouwen toch een listige adders, zo kan ik het hele universum
bereizen en als ik uit stap sta jij daar weer met die opgengeklapte koffer
en waarom om mij mijn geld en mijn goede karakter uit te melken

mijn leven, heel mijn leven zit in die koffer die ik meesleep
En wat about de kinderen die hinderen die wou je zeker in die andere
koffer doen, zodat ik als ik berooid aan het andere eind van het universum kom
aan het einde van werk en leven en tijd en stof
dat je de koffer opent waar ik in zit een zegt we zijn er
en dat je de andere koffer ook opent en de kinderen eruit laat
dit is het leven in een notedop, ik ga nu weg alleen met twee koffers

Luister naar het slaan van de deur: godverredomme ik kom niet eens
met die twee grote nutteloze lelijke lege rotkoffers door dat rot gat
ik gooi eerst de koffers een voor een naar buiten, en dan gooi ik
mijzelf erachter aan, luister met je varkensoren: BEEEEEEEEENNNNGGG

Ja, je hoort het goed daar ben ik weer
om je gezicht te zien van pijn vertrokken
om je op de grond te zien liggen spartelen in tranen
omdat ik voor altijd weg ben voor altijd hoor je
voor altijd dat is niet niets, dat is niet zomaar even
als je dat soms mocht denken je kan niet denken

ik ga nu voor altijd voor goed voor eeuwig
realiseer je wat ik zoeven heb gezegd
ik was alleen maar vergeten des leutels op tafel te leggen
hier zijn de sleutels, kan je de deur elke keer twee keer op slot doen
voor eeuwig en voor altijd, je houdt je groot, hè?!!

Luister hoe ik nu de deur voor eeuwig in het slot gooi
maar voor ik dat doe, wil ik zeggen dat het dit keer
geen spelletje is, dit keer niet, manipulatieve heks
sta je nou te lachen, terwijl al mijn geld voor eeuwig op is?
moet ik je eerst vermoorden voor ik voor eeuwig weg ga?
ik verdom het, ik weet hoe jullie zijn, ik verdom het, ik ga
niet meer, voor eeuwig en altijd, ga ik helemaal nooit en nu
heb je deze dag ook nog helemaal verpest, voor mij, maar ook
voor die schapen van kinderen, waarom besta jij eigenlijk?

we vergisten ons slechts in de tijd

eigenlijk begint het toch met een heel leven
alles zit erin, het is compleet , het is af
daar is moeder weer ze klopt het stof van vaders kleren
want hij komt net met moeite uit het graf hij
is nog wat stijf in de lippen net zoals vlak voor hij stierf
maar dan beginnen ze weer te praten

aanvankelijk gebruiken ze de woorden andersom
dreveil, stamelt vader, dreveil zegt moeder
ben je daar eindelijk, zegt ze, hoe bedoel ik het?
nee, zegt hij, ik ben er pas , hoe bedoel je?
en ze beginnen te wandelen, er verschijnen
wandelpaden onder hun voeten die er weer zijn
de geest, het lichaam, de voeten, de paden
ik was wel even in de war, zucht moeder, ja
zegt vader je was altijd al een beetje in de war

kijk eens wie daar aan komen
de kinderen zegt moeder, waar hebben die
zo lang gezeten, maar wij waren er al die tijd
helemaal nog niet, ook wij beginnen
van achteren naar voren en daar zijn onze kinderen
ook, ze komen uit school, we gaan nu uit elkaar
iedereen krijgt opeens haast om de jaren
in de maanden onder te brengen, de maanden
in de weken, oh wat duurt het leven kort
daar zijn de dagen alweer, en weldra
veranderen ze in uren, lang zal het niet duren
daar zijn de halve uren die vallen uiten in kwartieren
en God daar zijn de eerste minuten al, het wordt nu

aftellen geblazen tot de uiterste sekonde,
de eerste voorterug een fractie van een sekonde terug
een fractie terug van een fractie terug
van een fractie van van een fractie terug van
daar begint het eigenlijke leven pas

teruggebracht hebben we onze hele leven
we brengen het leven terug naar waar het begint
en de geschiedenis wordt toekomst
en de toekomst wordt geschiedenis
zo heb je je vergist we konden immers nooit zien
wat er nog niet was maar immer wat er ooit
zo ontzettend was geweest geweest
geweest geweest was ontzettend zo!
wij liepen en keken achterom waar wij
wij vooruit hadden moeten kijken vooruit

we begonnen niets

we begonnen niets die dag
hoe we het hebben uitgehouden
we zouden het niet weten
we begonnen die dag iets niet
juist wij edelachtbare

het was de juiste dag niet
er waren veel juiste dagen bij
maar wij waren er niet bij
juist wij waren er niet bij
juist wij edelachtbare

er waren wel dagen bij
dat de een er wel was
en de ander niet die dag
waren we er allebei niet
juist wij edelachtbare

we denken ook niet
dat we elkaar ooit ontmoeten
wat achteraf wel had gemoeten
als je elkaar zo graag ziet
als wij edelachtbare

ik was er niet jij was er niet
we wisten niet van niets noch
wisten we van niets meer wel
wisten we dat we iets misten
allebei juist wij edelachtbare

de nieuwe chaos:III

zelfs in gedachte maak ik een teverre reis
maar verder dan mijn hoofd kom ik niet
een gaan en komen en komen en gaan
het zijn vooral die klaar zijn met komen

die gaan het zijn vooral die nog niet klaar
zijn gekomen die nog niet klaar gaan komen
het geild rinkelt in de zakken van rinkelende
boeren en rinkelende boerinnen kinkels

daar komen ze de zwetende en
vretende en schetende terhoeristen
in hun treiterende treinen en vliegen en tuig

zwermen hinderlijk de hinderlijken af en aan
het is een komen en gaan van vakantielijders
overbodige mensen bestaan wel degelijk
zo gaat het terroerisme nog eens le lijk aan lijk

de toeristen zien stervenden in alle posen
kunt u even stervend lachen voor de lens
wij vervullen elkaars ultieme wens
nou goed? Kan de dode nog een keer lachen?

maar dit keer op recht en recht op
ik fotografeert een echte stervende mens
voor thuis piep zei de muis in het voorhuis

stervend zittend, staand, kunt u een kleine stukku
stervend op uw handen over de zand stranden
tevergeefse rijk halsen
naar water of brood die de voerderaars
hun net effe te ver voor de bek: weg trek
dode stervenden en levende bedervenden

zand in hun mond en kogels in rug en kont
kijk wijzen de terroeristen die neegers
drinken droog zand en poepen kogels
op ons sneeuwwitte teroeristenstrand

we kennen ze opzette net als kraam vogels
as ze maar niet zo stom waren geslagen
op en neer af en aan reist het heen en
weer de treinen, de vliegen, de boten
de glimmende lychees van vaginees
de verwende en depressieve lullen en kloten

in het verre zand aan het verre strand
vegen goed afgeleide veiligheidsveiligaards
rhongerige lijken uit het zicht van de toerist
liggen de handen van werkeloze vissen
om adem te graaien adem van toeristen
ze brengen geld en geil en kwaal en kwijl

terwijl terhoeristen met hoeden en zonnebrillen
en stijve lullen en bolle billen in hun keekie broekie
hun horlozie zien of het al tiet is voor een wiepie
op nog levende dode vrouw gevraagd welke
van Aids eet en leeft en dankbaar meegeeft
over de zwartgeblakerde lijken heen stappen

zij hebben oud brood mee genomen van thuis
om wilde stervenden te voeren en te koek en loeren
hebben zij thuis te vertellen op hun cock tail
feestje bij de bararenkuu met zwartgeblakerde
beesten op hun zwartgeblakerde feesten

vertellen zij met zwartgeblakerde tongen
die alleen maar zingen naar hun geweten loos
als het gevoelloos mechaniek van zwarte doos muziek
over zwartgeblakerde reizen ver en eindeloos

balken zwart geblakerd blakend van zwarte balk

de nieuwe chaos II (hoer a hoer a hoer b hoer b)

er is van die dingen die er niet zijn
dat is niet zo pfijn maar dat is nou
eenmaal helemaal niet zo als het
niet is was het allemaal maar daar
dus als het daar dan heel erg raar

of hier dan konden we er misschien
veel dingen mee doen, veel lul aan beleven
ze waren een beetje raar of zo net effe befferig
anders dan anders dat is zeer pijnlijk waarschijnlijk
voor de types die juis erg gevoelig zijn
van onderen of van boven of ertussen in
terwijl er dingen zijn in de winkels je kan zo
het gek niet bedenken of ze hebben het niet
ga deur maar doorheen en treedt binnen
en vraagt het de verkopelier bent u hier?

nee daar, nou goed, ik ben er niet
ik hoor hier niet en ik u ook niet
nooiit geweest ook niet kijk in zoverre
klop ik mooi niet en verkoop ik niks
wat niet bestaat wat u niet onder woorden
kunt binnen brengen en inpakken in oud doosje
uit het dierbare bezit van uw lievelings moeder gebit
u kunt van mijn geen antwoord verlangen
dat ik zomaar op de toonbank van het leven
leggen ken als geen haan geen ei liggen ken
ik ben die ik niet ben zo ben k nou eenmaal niet
ik heb dus geen plezier en geen verdriet niet
ook betaald het slechts mijn dagelijkse droge
kloterige brood niet, belasting betaal ik niet
verdriet heb ik niet maar plezier ook niet
maar ook ik deel niet met de hongerigen op aarde
temidden van alles wat er niet is zijn zij er wel
ik ben blij dat mijn moeder mij niet baarde
uit haar bebaarde keizerssnee
op ver aarde ver vloekende



misschien is het met de dieren ook wel zo
je ken ze schoppen en snijden hun keel door
en bloeien als een rode bloem een faja lobi
ze hebben uiers en loeien staarten en hoorns
misschien zijn het lekkere dikke om-op-te-eten
varkens zo groot als een olifant lekkere
grote oren en slurfen en ivoor voor op het dressoor

beesten die al kro ketjes zijn en frica dellen
maar die alvast door de wei lopen omdat
ze nog niet gefrituurd zijn, en nog geen uitjes
dragen , en smayosnaise en klets j up op
hun ruggetjes mee dragen gewoon kloon
en, kloonen die handel en eten veel eten
bloeien er patatjes oorlog in de aarde
M-bio-selektie wijst u de weg uit deze erectie

de nieuwe chaos: I

gisteren leest ik een krant
hij komt niet overeen met mijn tijd
en mijn verstand bovendien lees ik
oude slechte dingen terwijl de letters
voor mijn ogen dansen en oren zingen

ik heef ook een been waar in gots naam
moet ik heen gaan, geen lees geen luister
altijd een schoen te veel gekoop ik wou
dat ik net zoals een ander loop met twee
hooguit drie normale foetjes mij fortbeweeg

de bril die ik op heef is niet uptoedeet
zit altijd een scheetje beef en verscheeft mij
waardoor het beeld wordt vertekent
ik steeds naast mijn wereldbeeld licht

ook heef ik moeite met de betaal
om geld in woorden te verbaal
ik houd niet van versierde taal
ik spreek de oude klare taal kaal
als lig zit stil af dood rothond

ik heef een lui oor die altijd geef
het geluid van gisteren door hoor
waardoor ik met oog en oor
ik het verleden keek en speeksel

zo loopt mij altijd achter het nieuws aan
als achter de muziek ziekmakende

wat is een mens zonder muziek gewoon
een mens zonder muziek en wat is muziek
zonder mens geen muziek er is niemand
die mij muziekt en er naar luister dus

hoor zeg het voor er valt weer een rekening
van gisteren in de bus en de postboer
ik zie hem alleen maar aan komen
hij is nog niet weg of ik heef de
rekening ook nog niet betaals

komplotten tegen de gebrekige mens
zo denk ik er over wie niet eet zal
ook niet werken en wie niet ziet zal
ook niet kijken en wie niet hoor luister

niet naar deze wereldoor log het moch
niet zo zijn zoals de mens uiteindelijk
in elkaar steekt zich zelf mens tenslote
gelukkig door zijn verkeerde gelukkig

de weten schrapper

de wetenschrapper die het weten wegsnijdt
verwijdert al het misplaatste weten
en de gaten van meten, geld en tijd
vult hij op met geestelijke gezondheid

de binnenstebuitengekeerde psychopaat
die in zijn vrije tijd gewetens plaatst
in gaten waar het weten is vergeten
die zie ik dwaze dingen doen op straat

zo keert iedere voormalige psychopaat
zich af van huis van geld en haard en haat
gaat klein wonen, eet droog brood
en redt de lijdenden van de hongersdood

ikkkie niksie begrijpie nooit nie

van wat we begrijpen te begrijpen
begrijpen we in het geheel niet veel
zelfs niet van dat hele kleine deel
dat we maar gedeeltelijk begrijpen

en dan: wat betekent begrijpen veel
begrijpen we daar slechts een deel van
wat we begrijpen noemen maar begint
achter weinig van dat eerste begrijpen

het tweede deel van meer begrijpen
van veel begrijpen in die onmetelijk kleine
oneindigheid van ruimte en tijd en duisternis
waar alle begrijpen ten slotte niks begrijpen is?

zondags op de promenade

zondags lopen de bangescheitende heren
voorzichtig te promineren op de promenade

vroeger kettingrookte ze er sigaren maar
alsof het de rook van hun eigen warme as al was
snoepen ze nu voorzichtig hun bittere chocolade

ze kijken heel voorzichtig tevreden en zijn
heel voorzichtig blij dat ze nog even leven
ze bestaan om hun hartinfarcten heen en zijn
heel voorzichtig doorzichtig vel over been

ze drinken hun jonge klare
niet meer als water maar
bewaren de smaak van vroeger
voorzichtig voor later

promenerend op de promenade
zijn het geen mannen die daar wandelen
het zijn patiënten die nog even op zijn
gereanimeerd en nog even teruggekeerd
op aarde

het zijn de reanimeneren die nog slechts voor
een reanimeermeisje hun hoofd durven keren
maar wel heel voorzichtig en heel even
een nog heel even en heel voorzichtig leven

duistere krachten rukken op

duistere krachten rukken op

in mijn gemoed

ze kennen de weg naar mijn aderen
ze kennen de weg naar mijn bloed



ik weet vanaf nu niet goed meer
wie ik niet vertrouwen mag
en wie ik moet laten begaan maar



de vrienden veranderen in vijanden
er mogen nu geen vrienden meer bij
de vijanden veranderen in doelwitten
en het duidelijkste doelwit dat ben jij


en de wereld wordt leeg

als een steeg die doodloopt

de meedogenloze monologen

op een ochtend keek ik om me heen
er was niemand ik was helemaal alleen
om me heen stond alleen maar dooie troep
ik dacht ik dacht wat moet ik wat moet

ik was alleen in een huis met allemaal dooie
spullen een huis met hele dooie spullen
er was een droogapparaat terwijl natte
was gewoon droogt in de wind op straat

vanaf het balkon keek ik uit ver over de
horizon maar wat heb je aan een balkon
zo hoog dat je niet eraf kan stappen zonder
dood te gaan en wat heb je aan een horizon

het huis was vol met lege kamers waar
niemand ooit kwam ik niet in ieder geval
alleen om te zien of er iemand was die er
niet hoorde en die ik weg moest maken

in de keuken stond een lege ijskast want
ik houd niet van koud en erop de magnetron
die de koude dingen uit de lege ijskast moet
warm maken zo schiet je lekker op

in de huiskamer de tafels en de stoelen
die het elkaar een beetje naar de zin
probeerden te maken wat slecht lukte
gelukkig zeggen ze niks en zingen ze niet

daar staat het muziekapparaat daarmee
kun je vreselijke lelijke muziek laten horen
Beethoven en Bach je oren worden zwart
en vallen dood van je hoofd op je schoenen

vreemd ik had sochtends nooit een dood
huis gezien met dooie spullen bovendien
ben ik misschien zelf een dood apparaat
die ook net dood is of gauw dood gaat?

Het Verlichte Licht

was een oogverblindend licht ontstaan
nergens heen kwam nergens vandaan
zou nooit eindigen, zou altijd bestaan
uit zichzelf in zichzelf als vanzelf gaan

alsof het licht zichzelf verlichtte zoveel
lichter was het licht lichter dan licht
bracht alles en iedereen terug naar zich
nam iedereen alles en iedereen af wat

niet eigen was, niet werkelijk, niet echt
weg geboorte, weg jeugd, weg familie
dag vrienden dag vriendinnen dag vage kennissen
dag herinneringen en dag verwachtingen

dag suggesties dag associaties, dag nooit en altijd
verlangens onvervuld, dag verlangens vervuld
dag al het vervulde onvervulde, dag al het
onvervulde onvervulde, dag vervulde vervulde

dag grote verwachtingen dag kleine verwachtingen
dag ongenoten genietingen dag genoten genietingen
dag alle wijn gedronken dag alle wijn ongedronken
dag benutte mogelijkheden, dag onbenutte mogelijkheden

dag alle mensen niet onmoet dag mensen ontmoet
dag moeders moeders moeders vaders vaders vaders
dag mijn lieve kinders kinders kinders kinderen
dag tijd om jullie nog te zien en te beminnen

terug tot mijzelf gebracht ik badend in het niets
ontziende licht van het moment leeg moment
en wordt gewaar mijzelf tot leven leeg gewekt
hier sta ik in het moment en kan niet anders

de lege vrouw

De lege vrouw nam weinig plaats in
in haar bestaan en dat van anderen
haar kinderen hadden haar eigenlijk
nooit zo opgemerkt en ook haar man

kwam en ging en ging en kwam, soms
ging of kwam er een andere man
maar zij merkte het eigenlijk niet, de man
ook niet en de kinderen evenmin

een dag liepen er andere kinderen in huis
niemand thuis die dat opmerkte, zij niet
haar man niet en de kinderen ook niet
alleen de visite kwam vandaag niet, ook goed

zeker verkeerd afgesproken, dacht ze
als zij al iets dacht en als zijzelf het al was
die iets dacht of iets niet dacht, zo leeg
was de lege vrouw nou ook weer niet

soms woonde zij plotseling in een ander huis
in een andere straat maar zoals dat gaat
dingen blijven dingen en mensen blijven mensen
veel verschilt er niet voor wie leeg is en niks ziet

zij deed in een andere winkel haar boodschappen
soms andere boodschappen in een eendere winkel
niets lijkt heel erg veel op niets anders als er
iemand is die niets ziet of niemand die iets ziet

de keramische dame

eens ontmoette ik een keramische dame
zij boetseerde met bekwame bewegingen
van haar reusachtige lippen de woorden
die ze sprak maar die je niet hoorde

de woorden ontstonden er ongehoord
prachtig op de rand van die afgrond
van kneedbare lippen rondom de mond
een gevoelige wond vanaf haar geboorte

de woorden waren er zwevende beelden
gekneed door die lippen die leefden
zich uit op de woorden die steeds heel even
en woord voor woord haar gedachten uitbeelden

ik ben na een sprong aan haar lippen gaan hangen
en ben door de woorden naar binnen gegaan
bij elk woord ging haar mond even open en
dat moment ben ik daar binnen gekropen

naar binnen geslopen pijnloos gevormd naar
haar beeld door die weelde van lippen
haar mond in en daar wacht ik af de dagen die komen
binnen reusachtige lippen die mij met zich dragen

opgedragen aan de vader die 30 jr wacht op zijn "kind", wier graf niet wordt aangewezen door pedofiele moordenaar, om waarom?

opgedragen aan de vader van het slachtoffertje van de "laatse" Belgische pedofiele massamoordenaar die de plaats van het graf niet prijs geeft.

Lees maar in het cachot, en tast naar een rest van je geweten. Ik weet je naam niet en wil die ook niet weten)

( De oude vader zit tandeloos aan de tafel, inmiddels alleen. Wallonië. febr. 2008, spreekt
tegen de verslaggever van BRT I)

we zijn altijd blijven wachten
we zijn altijd blijven wachten
wat wilt u nog meer weten?
hoe moet ik het dan zeggen?

we zijn altijd blijven wachten
altijd zijn we blijven wachten
wachten zijn we altijd blijven
blijven wachten zijn we altijd

de tijd ging voorbij de tijd
het geld ging op het geld
de populieren stonden er net
het huis was nog niet zo vervallen
wij zijn altijd blijven wachten

we zijn altijd blijven wachten
wie hebben wel gegeten ik herinner mij
aardappelen, rode kool, bloedworst
bruine bonen, aardappelen, spek

een keer was ik haar vergeten een moment maar
ik zag dat ik haar een moment vergeten was haar
ik schrok toen ik het gezicht van mijn vrouw zag
zag dat moment in het gezicht van mijn vrouw

op een keer was mijn vrouw haar vergeten een moment maar
zij schrok toen zij mijn gezicht zag een moment maar, haar
maar wel zijn wij altijd blijven wachten
maar wel zijn wij altijd blijven wachten

met terugwerkende kracht wachten hoe je
opnieuw geboren wordt, kind wordt, groter
vrouw geboren wordt, kind wordt, groter
elkaar onmoet, kind krijgt, groter. Zij.

we altijd blijven zijn wachten
blijven wij zijn altijd wachten
blijven altijd zijn wij wachten
zijn blijven wij altijd wachten

herinner mij gisteren onverwacht
dagen van de jeugd teruggebracht
tot een moment vond er heel even in
dat moment alle dagen van het leven

de zon scheen het eerste gegeven
een mooi begin voor de rest van je leven
ik dacht aan later aan nu hoe ik mij
later terug zou herinneren ik daar nu

wandelde met die hond in dat park
nog vol verwachting naar later
dat was het enige dat vroeger
voor had op later die verwachting

bleek enkel de verwachting zelf die
zichzelf langzaam inhaalde en oploste
die hond wilde ook niet vooruit
alsof hij al wist dat er in de toekomst

niet eens een toekomst nog lag
maar alleen maar onbetreden verleden
bovendien had hij arthrose en was blind
was al dement en stonk als een kind

ik kon er niks aan doen dat
ik het leven had gekregen van
God of een andere dronkaard
zo is het toch lieve mensen

God wist er wel raad mee
met een glaasje teveel ingeschonken
ik beschuldig niemand
god is ook maar een mens

maar ik ook niet
ik ben ook maar een mens
ik ging boodschappen doen
ik moest groente en fruit hebben

maar langs de schappen van de
zogenaamde lichte dranken
meende ik dat zij schreuwden tegen mij
het lijkt wel de omgekeerde wereld

een fles huiswijn schreeuwde
ach laat u mij hier niet alleen
ik heb niemand om mee te praten
ik zeg: er staan duizenden flessen

ja maar geen mensen en flessen
willen nooit eens praten over weer
ik zei laat mijn met rus ik ben netjes
ik ook, gilde de fles wijn, neem me mee

wat kon ik doen, lieve mensen
er was een fles wijn die heel erg
alleen was, en ik ken geen lijden zien
ik heb haar en vier zusjes meegenomen

jezus ik ben een goed mens dacht ik
ik heb net vijf flessen wijn gered
maar thuis begonnen de flessen
te gillen neem mij neem mij

wat moest ik lieve mensen ik ben
zelf ook maar een echt mens dus
ontkurkte ik de eerste fles wijn
en deed mijn tegennatuurlijke wil
met haar, de slat, ze drong zich op

nee, riep ik nog, ik ben een man
alleen, ik ken er toch niks aan doen
dat jullie te koop werden aangeboden
ik wilde jullie slechts redden

drink ons drink ons gilden de wijven
ik kon niets anders edelachtbare
ik heb ze gegeven waarom ze vroegen
ik mijn lippen aan hun lippen gezet

en ik heb hen gedronken gedronken
al onze lippen verenigd en we waren
allemaal tevreden wij hadden niet
voor niets geleefd

de mooiste gedichten bestaan niet

mooie gedichten schrijft men als
men die fameuze laatste regel weglaat
er zijn ook mensen die ook nog dichten
die zeggen nee die eerste regel moet weg

ik persoonlijk ben het eens met allen
de eerste regel moet absoluut weg
de laatste regel moet zeker ook weg

maar daartussenin mag niks staan

als de tijd zoals de tijd tijd gebiedt
één richting kent, kan je nooit terug
naar waar je bent geweest laat staan
waar je nooit bent geweest

maar in een ruimte zonder tijd
kun je gewoon weer zonder richting
gaan terug gaan naar waar je
weer elf was en vol verwachting

het staat er helemaal vol met jou
met jou van tien en met jou van elf
maar ook van tien en twe maanden
drie weken twee dagen drie uur en een kwartier

er zijn zo velen van jou in die geheime ruimte
van de tijd dat je je zelf niet mijden kan en
je jezelf steeds tegenkomt op al die leeftijden
al die gebeurtenissen al die moeders en vaders

al die liefdes als een soort garnalencoctail
je kunt er eindelijk praten met je zelf
met het kind dat je was, niet wou zijn
geworden bent en nooit wilde worden

alles kun je er veranderen je kunt er je moeder
opvoeden die je vader er kan opvoeden zodat
je kunt er je eigen goede moeder zijn of je eigen
goede vader je eigen goede kind je lieve broertje

waar je jezelf steeds kunt ontmoeten
waar die vervloekte tijd geen rol speelt
daar ligt de eeuwigheid voor je voeten
als het strand van het dierbare Katwijk

je kunt er zandtaartjes bakken
in de zon en er tegelijkertijd
vader en zoon zijn zoon en vader
wil je meer nee ik wil niet meer

moet je luisteren er bestaat
een ruimte in de tijd
het is een beetje ver gezocht maar
wat waar is lijkt altijd te dichtbij

het is een soort huis waarin je ken woone
met een uizicht een omgeving een straat
luister als je de voordeur binnekomt beginnen
de sekonden er te tellen luister het venster

kijkt er uit op de oneindige tijd
de weilanden bestaan er in kavels van uren
de koeien grazen er de halve uren
maar beetje bij beetje minuut per minuut

de voorkamer duurt een half uur
in sekonden ben je bij het raam
en in minuten bij de tussendeur
er ligt een ruimte ter grootte van

een kwartier in de achterkamer
er is en trap naar boven maar die duurt
een half uur en geeft toegang tot
de tweede verdieping urenlang

de dagen spelen zich af rond het huis
straten verder liggen de weken te wachten
stadsdeel verder liggen de maanden
in een ander land zijn er de jaren

Het Al

heeft iemand het licht aangedaan of
is het licht uit zichzelve aangegaan
wij zien heel duidelijk in dat licht
wij zien heel duidelijk niets verlicht

en wie zien wij in dat licht
niemand zien wij in dat licht
wij zijn misschien wel niemand
Misschien zijn wij er niet

Is het licht uit zichzelf aangegaan
of heeft iemand het licht aangedaan
en wie ben ik die dat licht nu ziet
jij bent niemand: jij bent er niet

wie spreken er dan tegen ons
niet wij spreken niet tegen ons
wie is dan wij die dat niet zien?
wij zijn niemand wij zijn er niet bij

wie ben jij dan die dat ziet
ik ben niemand evenmin
ik ben er helemaal niet
en ook ik ik zie het niet

heel veel van niks in heel veel van even

geen afstand in lengte
geen toekomst in tijd
geen ruimte in engte
geen verleden in tijd

geen tijd in verleden
geen tijd in de toekomst
geen tijd in het heden
geen tijd in geen tijd

geen geboorte na dood
geen dood voor geboorte
steeds heel even leven
steeds slechts heel even

heel veel van niks
in heel veel van even
en dat bij elkaar dat
noemt men het leven

er is een tijd man

Er is een tijd dat een man
er is een tijd dat een man
verdomme nog eens aan toe
ik zou het niet beter kunnen zeggen

er is een tijd dat een man iets moet
een man iets helemaal man moet doen
iets mannnelijks moet gaan doen man
zodat hij en iedereen anders weet dat

hij moet zegge tegen zichzelf jij man
nou gaat het gebeuren je hebt een zoon
je hebt een vader, je hebt een piemel
maar geen verstand en je houdt van drank

deze man is een echte man hoor en
anders gaat hij er wel een worden zijn
dus ik weet wat jullie gaan zeggen gaan
met jullie vooringesproken monden

jullie kelen en monden en lippen
die naar vooringenomen begrippen
en woorden staan kijk jullie spreken de
woorden na van pa en ma en gaan

Hoe het moet in het leven

je moet de gordijnen een beetje dicht laten
zegt ma op winterochtenden anders zien ze je
je weet niet als ik een ding heb geleerd
in mijn leven is dat je weet het niet waarom

waarvoor waartoe waardoor waar het is zo
verwarrend allemaal alles is zo verschrikkelijk
verwarrend om van kinderen maar te zwijgen
hoe moeten die arme schapen ooit weten wat

wat verwarrend is en wat niet verwarrend is
als niet eens hun moeder weet wat wel
wat niet verwarrend is, verwarrend is dat
waar het allemaal wel niet goed voor is
wat een mens allemaal wel of niet moet doen

om het juiste te doen en het onjuiste niet te doen
vaak weet je niet wat juist is of hoe juist iets is
als je het wel weet, en andere keren weet je niet
of iets onjuist is of hoe je niet onjuist moet doen

het bestaan is een groot raadsel en duister
je tast met je handen in het volledige duister
en wanneer je een keer denkt ik begrijp het
hoe het zit zit het weer niet zo maar anders

een mens weet gewoonweg niet waarvoor
waar het anders nog goed voor is misschien
kijken ze wel naar binnen je weet het niet
bovendien er gaat veel warmte verloren

als ik daarover nadenk hoeveel warmte
er op aarde elke minuut verloren gaat
word ik helemaal gek iedereen doet maar
wat, ze denken zeker dat warmte geen geld kost
dat de warmte op de wereld niet opkan dan
hebben ze zeker de oorlog niet meegemaakt

ze denken vaak van alles, de mensen
misschien denken ze wel over ons
dat we arm zijn terwijl we het zo goed hebben
we dragen nette kleren we eten drie keer per dag

of er iemand is ze gaat op haar knieën de sintels uit de kolen kachel halen op de uitgevouwen krant van gisteren, dan maakt ze het vuur aan en zucht de dag is begonnen, ik kijk toe en denk hoe moet het verder in godsnaam het komend uur de weg naar school, deze dag hoe moet ie gaan deze dag hoe moet ik hem doen? elke sekonde kan ik iets verkeerds zeggen of doen elke sekonde in de rest van mijn leven hoe ben ik twaalf geworden? en morgen begint er weer een nieuwe dag hoe moet ie ook de hele week begint er een nieuwe dag elke dag kan een kind iets ergers bedenken levert steeds meer verwarring op steeds meer verwarring ik durf niet te denken aan het leven dat al begonnen is maar niet op gang komt ik weet niet hoe het leven moet en ik weet niet die precies weet hoe het moet

arbeiders mentaliteiten

het was er steeds maar naast vader
het was telkens iets te weinig moeder
het was steeds iets te bijna zuster
en het was steeds iets te veel broer
familie was nooit een familie geworden
gezinnen werden er nooit gezinnen
er ontbrak iets aan wat wij ons net niet
helemaal geven konden en wisten te geven

schoenen waren steeds halve maatjes te klein
of te groot en broeken altijd iets te groot
of te klein potloden waren er net iets zonder
een puntenslijper en tekeingen waren er
niet zonder geen papier in huis


er was veel verwarring en verwarring
zaaide veel verwarring en verwarde en verwarde
de kinderen werden er nooit helemaal kinderen en
eenmaal bijna pubers werden ze nooit helemaal
eenmaal bijna volwassen werden ze nooit helemaal
helemaal helemaal werden ze nooit helemaal

beleefd waren ze wel, ze lachten op tijd
en gaven een hand maar geen goede hand
wel de rechter hand maar geen goede hand
ze spraken de taal niet helemaal ze waren
wel hoorbaar de schuchtere woorden maar
ze haalden niks uit die nutteloze woorden
die wij leerden spreken onder ons altijd
mankeerder er iets aan onze woorden alsof
ze alleen maar thuis bruikbaar waren ja ja
ze bleven altijd alleen maar thuis bruikbaar

onze manieren, ons staan en gaan, al die moed
waaraan het ons ontbrak, steeds net iets net iets
steeds net niet hele, net niet helemaal om zeg maar
dat arbeiders die arbeiders om daar uit e komen
het waren geheimen waar we eenvoudig niet achter kwamen

we kwamen eenvoudig niet achter geheimen
die ons eigen geheim nooit zouden worden
we waren ook geen mensen voor geheimen
we wisten niet hoe met een geheim om te gaan
nou dat hebben we geweten want voordien al
zagen ze aan ons af dat we nooit een geheim zouden hebben
alleen wij wij wisten het niet dat er een geheim bestaat
die alleen de arbeiders niet kennen

de verloren tijd

ik wil niet overal een punt van maken
maar er gaat heel veel tijd verloren veel tijd
van veel mensen ze moeten geboren moeten dood
daar gaat veel tijd in zitten daartussen in
en misschien ook er voor al en ook erna wellicht
kost een persoon veel tijd laat staan meer personen
ache ache ach er gaat zoveel verloren

moet je kijken wie er toch allemaal om je heen staan
te ouwehoeren en ingewikkeld te doen met handdoeken
in en uit de verloskamer rennen met tangen de pomp
veel bloed ook verloren, de moeder, de vader en weer
hun vader en moeder en vader en moeder en die weer
hun vaders en moeders en vaders en moeders
kan je uitrekenen hoeveel verloren verloren verloren
tijd tijd tijd tijd tijd tijd tijd en tijd

al die verloren vaders en moeders enverloren
de omaas eb opaas de neven en nichten verloren
de zusters en de broers, de kleinkinderen en de kinderen
allemaal maken ze tijd op van zich zelf en van elkaar
leven is een tijdrovende kwestie

natuurlijk er gaat veel papier verloren, veel raakt zoek
veel water gaat er verloren, veel vlees en veel graan het is
niet om aan te zien zoveel trekt er aan je geestesoog voorbij
voorbij voorbij oh en voorgoed voorbij veel tijd
veel geld wordt er ook uitgegeven hoe meer het wordt uitgegeven
des te meer het wordt uitgegeven van hand over hand over hand
en tijd is geld en geld is tijd, en vlees is tijd en graan is tijd
en geduld is tijd, en drank kost tijd, werken kost veel tijd
niet werken kost ook veel tijd misschien net zo veel of meer

en zo gaat de tijd verloren er komt steeds meer van
wat tijd opmaakt en er moet steeds weer tijd bij gemaakt
het is gewoon geen doen wie houdt dat in godsnaam allemaal bij
er moet toch iemand zijn die de balans bijhoudt
die er toezicht ophoudt dat er even veel tijd komt
als er voor bij gaat, en wie maakt al die tijd en
waar gaat verloren tijd eigenlijk heen als zij verloren is
als zij reddeloos verloren is?