herinner mij gisteren onverwacht
dagen van de jeugd teruggebracht
tot een moment vond er heel even in
dat moment alle dagen van het leven

de zon scheen het eerste gegeven
een mooi begin voor de rest van je leven
ik dacht aan later aan nu hoe ik mij
later terug zou herinneren ik daar nu

wandelde met die hond in dat park
nog vol verwachting naar later
dat was het enige dat vroeger
voor had op later die verwachting

bleek enkel de verwachting zelf die
zichzelf langzaam inhaalde en oploste
die hond wilde ook niet vooruit
alsof hij al wist dat er in de toekomst

niet eens een toekomst nog lag
maar alleen maar onbetreden verleden
bovendien had hij arthrose en was blind
was al dement en stonk als een kind