we vergisten ons slechts in de tijd

eigenlijk begint het toch met een heel leven
alles zit erin, het is compleet , het is af
daar is moeder weer ze klopt het stof van vaders kleren
want hij komt net met moeite uit het graf hij
is nog wat stijf in de lippen net zoals vlak voor hij stierf
maar dan beginnen ze weer te praten

aanvankelijk gebruiken ze de woorden andersom
dreveil, stamelt vader, dreveil zegt moeder
ben je daar eindelijk, zegt ze, hoe bedoel ik het?
nee, zegt hij, ik ben er pas , hoe bedoel je?
en ze beginnen te wandelen, er verschijnen
wandelpaden onder hun voeten die er weer zijn
de geest, het lichaam, de voeten, de paden
ik was wel even in de war, zucht moeder, ja
zegt vader je was altijd al een beetje in de war

kijk eens wie daar aan komen
de kinderen zegt moeder, waar hebben die
zo lang gezeten, maar wij waren er al die tijd
helemaal nog niet, ook wij beginnen
van achteren naar voren en daar zijn onze kinderen
ook, ze komen uit school, we gaan nu uit elkaar
iedereen krijgt opeens haast om de jaren
in de maanden onder te brengen, de maanden
in de weken, oh wat duurt het leven kort
daar zijn de dagen alweer, en weldra
veranderen ze in uren, lang zal het niet duren
daar zijn de halve uren die vallen uiten in kwartieren
en God daar zijn de eerste minuten al, het wordt nu

aftellen geblazen tot de uiterste sekonde,
de eerste voorterug een fractie van een sekonde terug
een fractie terug van een fractie terug
van een fractie van van een fractie terug van
daar begint het eigenlijke leven pas

teruggebracht hebben we onze hele leven
we brengen het leven terug naar waar het begint
en de geschiedenis wordt toekomst
en de toekomst wordt geschiedenis
zo heb je je vergist we konden immers nooit zien
wat er nog niet was maar immer wat er ooit
zo ontzettend was geweest geweest
geweest geweest was ontzettend zo!
wij liepen en keken achterom waar wij
wij vooruit hadden moeten kijken vooruit