eens ontmoette ik een keramische dame
zij boetseerde met bekwame bewegingen
van haar reusachtige lippen de woorden
die ze sprak maar die je niet hoorde
de woorden ontstonden er ongehoord
prachtig op de rand van die afgrond
van kneedbare lippen rondom de mond
een gevoelige wond vanaf haar geboorte
de woorden waren er zwevende beelden
gekneed door die lippen die leefden
zich uit op de woorden die steeds heel even
en woord voor woord haar gedachten uitbeelden
ik ben na een sprong aan haar lippen gaan hangen
en ben door de woorden naar binnen gegaan
bij elk woord ging haar mond even open en
dat moment ben ik daar binnen gekropen
naar binnen geslopen pijnloos gevormd naar
haar beeld door die weelde van lippen
haar mond in en daar wacht ik af de dagen die komen
binnen reusachtige lippen die mij met zich dragen
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment