de herinnering herinnert zich

ik herinner mij nog heel goed
dat ik op mijn trouwschoenen
die ik toen al niet meer droeg
door herfstbladeren stapte
terwijl het nog volop zomer was

ik liep naast mijn moeder maar
ik herinner mij ineens mijn vader
in haar plaats, al zat vader altijd
nog rond die tijd op kantoor

ook liep die leuke zware basset mee
die toen al jaren dood was en
oom Werner moet voor de gelegenheid
ook even uit het graf gekomen zijn
om van oma maar te zwijgen want
zij verscheen in een wolk van stof

soms vraag ik mezelf af
of ik er al bij was op die wandeling
maar wie oh wie herinnert zich
deze herinnering anders dan
de herinnering zelf en waar is zij nu
als zij een eigen bestaan leidt?
En wie is zij. In wie is zij. Wat.

Alzheimer

dus dat hij met zijn ogen
niet meer kan zien wie of dat
er helemaal niet voor hem staat
en die helemaal niet eens tegen hem spreekt
wat hij ook niet horen zou

als hij ten minste niet hallucineerde
en daar het minste besef van had
zodat wanneer er iemand tegen hem sprak
hij dacht dat hij dacht dat er iemand etc

maar zou er iemand staan voor hem
die lieve dingen tegen hem zei
hij zou de lieve dingen niet begrijpen
doordat hij de taal tegenwoordig
want anders beleeft

maar stel je voor er stond
werkelijk iemand voor hem
en hij zou haar horen spreken
en hij zou haar woorden verstaan
en hij zou die woorden even begrijpen
en hij zou ze niet meteen weer vergeten
zo halverwege een zin of het woord

dan nog zou hij niet kunnen antwoorden
op die lieve woorden een lieve zin terug
omdat de woorden en hun betekenissen
dooreen zijn geroerd in zijn hoofd

en het leven is al zo makkelijk maar
voortaan is voor hem een stoel een boek
en een boek een tafel en de zon regen
en ziekte gezondheid en de dood leven

ik heb geen vragen meer

onduidelijk waar het leven over gaat

deze man kan zo mooi spreken
deze man kan zo mooi tot uitdrukking
brengen waar het leven over gaat
of eigenlijk waar het leven niet over gaat

als je naar deze man luistert
dan denk je deze man kan zo
duidelijk de onduidelijke dingen zeggen zo
onduidelijk de duidelijke dingen vertellen

dat ik nu even niet meer zou weten
wat er duidelijk is in het leven
ik zou nu niet meer weten waar
het leven over gaat terwijl ik net nog dacht

dat het wel degelijk ergens over gaat
het leven maar nu denk ik het leven
dat gaat helemaal nergens over
al ben ik ook daar niet zeker meer van

het gedicht dat nergens over ging

ik moet nu snel alles noteren
over een gedicht dat werkelijk
nergens over gaat
het gaat bijna over alles niet

ik moet het snel noteren dat
gedicht dat werkelijk nergens over gaat
je moet er maar op komen
dan ben je meteen voor eeuwig klaar

en je hoeft niet alleen geen
gedichten meer te schrijven geen een
maar je hoeft ook de onderwerpen niet
meer te bedenken en op te sommen
waar het allemaal over gaat
ik noem bomen jeugd zon vogels de dood
en alle andere onzin die je kan bedenken

ik moet het snel noteren want
anders ben ik het weer vergeten
het is eigenlijk een gevecht tegen de tijd
maar ik hou me zelf steeds op met bijzaken
net als iedereen maar dit is echt bel;angrijk
want dit gaat over het gedicht dat nergens over gaat

de bedoeling van het leven

in grote ontzetting vroeg ik me
weer af dat waar je een leven lang
de tijd voor hebt maar toch niet
krijgt of niet nemen kan omdat
omdat je de tijd die je hebt voor
het leven voor het leven gebruikt

wat niet zeggen wil dat je de tijd
die je hebt om te leven
niet voor het leven gebruikt
als je stil staat bij de ontzetting
stil komt te staan met die ontzetting
voor wat er uiteindelijk toe leidt dat
je niet en nooit komt tot kom tot

en dat het de bedoeling niet kan zijn
nooit zou kunnen zijn niet mag
nooit had kunnen zijn niet mocht
dat je een leven lang neemt moet

dat het leven de tijd die zij je geeft
je ook weer zo de tijd die zij je geeft
afneemt dus dat het lijkt of zij je geeft
wat zij je tezelfdertijd afneemt door
zich je met die ontzetting bezig

dat ze ook nog fluistert
het hoeft niet het hoefde toch niet?

hoe een glimlach in een boom verandert

hoe een glimlach in het park
langzaam wordt opgenomen
in het lachen in de parken en
hoe het lachen langzaam heel

langzaam wordt opgenomen
in de regen die de parken en
de aarde de grond de parken
de aarde de wormen de doden

langzaam de doden de grond in
gezogen en tot aarde wederkeren
de stof en de regen de zon en de nacht
en daaronder de spelende kinderen
geklater als van water de stemmen
van de kinderen ze lachen en

iemand glimlacht in het park
even maar maar dan langzaam
en langzaam en langzaam hoe
de glimlacht uitgroeit tot de bomen

in de parken en de kinderen
die eronder spelen en lachen en
schreeuwen: ik was eerst
en de eersten zullen de laatsten zijn

vergissing op vergissing

ken iemand mijn vertellen
hoe het in godsnaam ken
dat ik zelf het echt niet ben
die hier leg maar een ander

en dat mijn graf al is geruimd
nog voordat ik begraven ben
de verkeerde leeft nog en
de goede is dood

ik ben er mooi in getuind
zo gaat de lol er snel af en
klim ik uit andermans graf
of iemand anders uit het mijne

ik heb nog geluk
dat ik niet gecremeerd was
dan kon ik er niet meer uit
want dan lag ik nergens in

dan was ik de sigaar
die in zijn eigen as lag
ze stapelen hier vergissing
op vergissing maar ik gaan
dur binnenkort achter aan