aardappelmesje

dur was een vent die sei

se was een bijdehandje se

dacht ik ken wel effe achter

mijn vent se rug iets beginne



met die andere vent

ik sei nou ben je goed er bij

waarbij sei hij, ik seg bij mij

en ik sei toen wat ik toen sei :



ik heb haar toen gestoken

met een aardappelmes

ik had de lont geroken

zij was niet bij de les


ik heb haar nooit vergeven

het werkte in mij door

ik heb haar los gesneden

ik sneed van oor tot oor


haar hoofd viel op de grond

haar romp er achteraan

een lach nog om haar mond

die lach is haar vergaan


het laatste wat ik hoorde

was een verbaasde lach

terwijl ik haar vermoordde

stamelde zij: ach


ik zou het niet meer doen nooit

het hoeft nu ook niet meer

wat slechts eenmaal kan ooit

dat komt ook nooit meer weer



toen heb ik ook die vent gepak

ik heb er langzaam over gedaan

ik had een leven lang de tijd

doordat hij had mijn meid gehad











ik stond daar met dat mes



haar lach hing in de lucht



ik las haar daar een les



ik maakte geen gerucht