de doden zijn onder ons

ze zeggen die en die viel ineens
dood neer
maar hij viel feitelijk al eerder en
wel hondert keer

zo is hij bij stukje en beetje heengegaan
het leek soms net alsof hij niet luisterde
als je tegen hem sprak
er ontbrak iets in hem

het was iets van hem dat ontbrak
hij was even niet daar
juist daar waar hij ontbrak

en soms keek hij dwars
door je heen en beantwoordde je blik
niet meteen hij was even weg alleen
naar het soms scheen

en zo verdween hij langzaam
te langzaam zelfs voor wie goed zag
je kon zo langzaam niet zien
of hij verdween nog langzamer misschien

dat hij dan steeds pas weer wat
verdween als je
met je oogleden knipperde

zo snel en daarom toch
weer zo langzaam bijna ongemerkt
ging hij heen

wat ik je niet zeggen kan is

wat ik je niet zeggen kan is

wat ik je

op de markt

ik liep langs de marktkramen
waar de levende vissen lagen te happen
gelukkig regende het een beetje
dan konden ze nog een beetje denken
aan het water

er komt een tijd dat de vissen
het voor het zeggen hebben
en dat de mensen in hun blote piemels
op de markt liggen uitgestald
in het water en de vissen langszwemmen
om iets te kopen voor de avondmaaltijd

ik hoop dat de vissen dan denken
dat ik dat over ze dacht toen vandaag
en me ontzien dan vandaag
en de gevoelige vissen onder hen
mede met mij lijden

dan hebben we elkaar verstaan

ik heb lang nagedacht

Ik heb
lang nagedacht over het leven

het was nog voor het ontbijt

ik dacht nu ga ik eens
lang nadenken over het leven

en daarna ging ik ontbijten

mag ik nog wat popcorn?

In de film mist alles
niet alleen de werkelijkheid
maar vooral het mysterie
van de werkelijkheid
en zeker ook het mysterie
van de werkelijkheid van film

kunstvorm op zijn eigen
systeem in isolatie
desintegreert spontaan

In de film klopt niets
en niets is te veel
om niet te kloppen
en alles te weinig
en genoeg niet genoeg
en goed genoeg
niet goed genoeg

in de film zie je gekken
die met hun mond en lichaam
denken aan hun vrouw thuis
en die rare zinnen opzeggen
die andere rare mensen
weer voor andere rare mensen
hebben opgeschreven
uiteindelijk gaat het helemaal
nergens meer over door niemand
middels iemand voor niemand
zie maar eens thuis te raken
in zulk een kunstvorm

In de film bestaat alleen
de kunstmatige samenhang
der dingen, der mensen en der tijden
zelfs los zand kent meer samenhang

van film wordt je helemaal gek
of je was al helemaal gek en dan
kun je altijd nog voor de film
gaan werken, al weet niemand
op aarde wat dat nou eigenlijk is
voor de film werken en

wat je er precies doet
en wat je er precies niet doet
en wat er allemaal niet gebeurt
en wie er allemaal niet meespelen
en wie er niet naar kijkt
en wie er niet over schrijft

blinden mensen moeten maar vaak
naar de film gaan en de doven ook
en vooral de doden en niet-geborenen
want die missen niks ook niet
mag ik nog wat popcorn?

aardappelmesje

dur was een vent die sei

se was een bijdehandje se

dacht ik ken wel effe achter

mijn vent se rug iets beginne



met die andere vent

ik sei nou ben je goed er bij

waarbij sei hij, ik seg bij mij

en ik sei toen wat ik toen sei :



ik heb haar toen gestoken

met een aardappelmes

ik had de lont geroken

zij was niet bij de les


ik heb haar nooit vergeven

het werkte in mij door

ik heb haar los gesneden

ik sneed van oor tot oor


haar hoofd viel op de grond

haar romp er achteraan

een lach nog om haar mond

die lach is haar vergaan


het laatste wat ik hoorde

was een verbaasde lach

terwijl ik haar vermoordde

stamelde zij: ach


ik zou het niet meer doen nooit

het hoeft nu ook niet meer

wat slechts eenmaal kan ooit

dat komt ook nooit meer weer



toen heb ik ook die vent gepak

ik heb er langzaam over gedaan

ik had een leven lang de tijd

doordat hij had mijn meid gehad











ik stond daar met dat mes



haar lach hing in de lucht



ik las haar daar een les



ik maakte geen gerucht