laten ze zitten die twee

laat ze zitten die twee rakkers
samen tegen de pui alleen
bewapend met een fles drank en
een sigaret tegen de waan
van eeuwig geluk en blijvende pret

beschadig ze niet met je blik
laat ze zitten gun ze de eeuwige
privacy, de onmetelijke eeuwigheid
van ruimte en tijd, vermomd als
een winkelpui en een moment

laat ze hun imaginaire
schuilplaats, beschadig ze niet
doe ze geen pijn en ook geen verdriet

het gaat hier om eindigheid
van liefde in puberteit

mag het iets meer zijn

het meest van altijd en overal
is toch het niets
want niets is er toch overal niet
en zelfs niet nauwelijks
en nergens wel,

niets is er toch nooit
en altijd meer dan van iets meer
en altijd minder dan van iets minder
van niets is er toch altijd nog
iets meer

dan van iets minder
van niets is er het meeste niet
daarom heet het ook niets al
is dat ruim benoemd

zo niet toch eigenlijk geen naam draagt
omdat zij haar naam nergens en nooit
geen naam is al te veel gezegd

mag niets niet eens meer niets nog heten
want al waarover wij niet spreken
is het allergrootste niets
en al wie daarover spreken
zijn er niet

de eerlijke vinder vindt alleen
schudt zijn hoofd gaat heen en
laat achter wat hij vindt
zo vindt hij overal iets van zijn gading

laat het zo zijn en verdwijnt
van de aardbodem
als een dief in de nacht met zijn buit
nee, geen dief in geen nacht zonder buit

hij die er niet is verdwijnt niet
van de aarde die er niet is
met zijn buit die er niet is
nergens en nooit en niets
meer en niets minder

ergens ooit niets
nergens ooit iets
en zelfs dat niet

het blijst zijn zij

de dichters en de dichteressen
wat een volk welk een interessen
als zij niet dansen dan zingen zij
maar het blijst zijn zij met mij

zij struikelen over kusjes en pareltjes
schoentjes, roosjes en marmeladetjes
zij zweven door duin en langs zee
maar het blijst zijn zij met mij

het blijst zijn zij altijd met mij
kloppende hartjes tere stemmetjes
vuurrode wangetjes pasgewassen hemmetjes
maar het blijst zijn zij met mij

de grote mooie meisjesolifant

op een mooie zonnige zomerdag
vertrok hij met een geheimzinnige lach
naar de Wassenaarse dierentuin
hij had brood mee van zijn moedertje
om de kosten van entree te drukken

daar stond als een rots groot en stil
de grote meisjesolifant in haar blote bil
hij ontknoopte zijn broek en sloop
als een indiaan met geheven speer

achter het grote grijze meisje aan
ging op zijn tenen achter haar staan
en stak zijn lans achter in het dier
de olifant trompetterde van plezier

ritmisch bewoog hij op en neer
hij deed de olifant geen zeer want
hij was een echte dierenliefhebber
wel stond hijzelf wat ongemakkelijk

toen schijnbaar zonder aanwijsbare
reden begon het dier te rennen
olifant olifant wat is er aan de hand?
riep hij nog in mensen taal maar

hij moest op zijn tenen mee rennen
mee met de galopperende olifant
die zich van achteren gesloten had
en zich niet langer liet verwennen

wat een pech dag lieve vrienden!

in de menigte

mijn moeder is een moeder
in een menigte van moeders

mijn vader is een vader
in een menigte van vaders

mijn kinderen zijn kinderen
in een menigte van kinderen

ik ben slecht een ik
in een menigte van mij

jij bent slechts een mens
in een menigte van jou

wij zijn slechts een menigte
in een menigte van menigtes

alle menigtes zijn menigtes
in een menigte van alle menigtes

is de mens een menigte mensen
is een menigte mensen een mens

chef kok Jan

Ik ben Jan en ik ben chef kak
van het toilet en de etterbak
ik construeer kreeften en slakken
die niet eten en die niet kakken

de kreeften zijn zo in elkaar gezet
dat zij via kreeftenkraker en mayonaise
pomp zich op de tafel van de gast
uit de boejabeze hijsen en eisen
dat ze warm gegeten worden
voordien

kan de geeeerde gast nauwelijks voorzien
dat ze zullen sterven in bed
op een bord van zeewier omdat zij denken
dat het zo hoort nee kreeften kunnen niet
denken maar dat denken ze maar
terwijl het zilveren mes naar binnen glijdt
doen de kreeften op tijd hun scharen wijd

Verder kook ik soep van poep
en boterletters van etters die
niet willen betalen riesaikel ik
via het toilet dat ik tijde lijk
onder stroom zet en in troebel water
aan de kook breng en maak
dat het met toevoeging van Oregano
en wat Marjolein goed smaakt

Zo ziet het eethuisje van Jan eruit
chef kak van het toilet en de etterbak
ik kook kreeften, etters en slakken
de slakken komen als toetjes omdat
ze zo vreeeeeeselijk langzaam zijn
met die kleine voetjes onder hun huis
die anders ook thuis pijn gaan doen

Niks kulinaars is Jan een beetje vreemd

een mooi gezicht op de hemel

vanuit de kist
mits ook het ruitje niet mist
hebben doden een schitterend gezicht
op wat er toch niet is
en wat ze niet meer zullen missen
nu pas weten ze het zeker
niet
meer dan er nooit was

ze ademen een zekere rust die simpele doden
want nu pas weten ze zeker niet
dat wat er nooit is er nooit zijn zal

ze ademen een zekere rust die simpele doden
net als een te klaar gedicht
ach, ze hadden zich er zoveel van voorgesteld
de doden aan elkaar en ieder voor zich
met in elk gebaar een vol ledig vertrouwen
in het leven na de dood in plaats
van andersom
dom die dom dom die dom dom die dom
kortom in de verkeerde volgorde

ze ademen een zekere rust die simpele doden
niet langer onvriendelijk, niet ontredelijk
je zo bijna zeggen eindelijk goed
aanspreekbaar
niet hakend naar
wat ze nog steeds niet in huis hadden, de hemel en zo
en andere dingen die daar niet mee samenhangen
zoals bijvoorbeeld een onsamenhangende hemel
daar liggen ze niet heerlijk niet meer bang

bangebang bangebang bangebang

Voor Amarantha

Hé. jij bent het en ik ben het ook
ik heb je in mijn dromen vaak voorbij
zien komen, niets hield ons tegen wij
liepen elkaar ook daar voorbij maar
Amarantha.

waren we er niet beiden zeker van
dat wij het waren die daar liepen alsof
we wisten dat het een droom was waarin
wij liepen, niet vrij om te reageren waar
een droom ons dat niet toestaat? zoiets
moet het toch zijn geweest. zoiets toch?
Amarantha.

zelfs in een droom zijn mensen niet
vrij om te doen wat ze.
zijn we eigenlijk wel.
vrij. ergens ooit. ver weg.
of juist. heel erg. dichtbij?

Precies zoals niet in de droom maar
in het echte leven, het echte leven?
zoals dat gaat wanneer mensen
zichzelf progameren en zich vangen
in hun plannen voor de toekomst

beetje voor beetje het heden onmogelijk
makend, onleefbaar heden
onleefbare toekomst, onleefbaar verleden
huis. partner. baan. honger om contracten
aan te gaan, trefzeker en hermetisch
verloopt de lange oorlog tegen het zelf
maken wij ons monddood en dood tevreden
immers alleen kinderen schreeuwen nog
verwonderd

ons de eigen adem benemend met plannen
alsof dat je enige taak is op aarde
jezelf de ruimte van het volledige leven
benemen

en Amarantha,
nu ik je hier zie, zeg ik je wat. wat.
is er in godsnaam allemaal niet gebeurd. dat wij
elkaar hier weer groeten.
en gewoon verder lopen
moeten.
gewoon verder moeten lopen naar

waar het gedicht stopt.
Amarantha.

vogels

vogels kunnen niet lezen
niet lezen in onze taal
niet lezen de verboden
ze kunnen niet leren

lezen in ieder geval doen ze
alsof ze niet kunnen lezen
in ieder geval doen ze alsof
ze niet kunnen leren lezen

ik weet dat toevallig
want ze kunnen wel schrijven
heel sierlijk met hun lijven
in de bevallige lucht

heel vluchtig en luchtig
kijk er staat niet wat er staat
ze kunnen alleen lezen
wat ze schrijven maar niet
wat ze al
hebben geschreven

dat staat er
maar heel even terwijl het wordt
geschreven door de vogels en
gelezen tegelijkertijd
dan is het weg

met de vogels met de tijd

De landweg

staand op de landweg
zie ik dat alles land is
behalve waar het land weg is
dat is nu landweg

in de twee vertes voor mij
en achter mij loopt de landweg
mij uit het oog tot waar ik zie
maar in de vertes bezijden de landweg

is al het land er nog gelukkig
is daar geen weg meer
alleen maar land links en rechts
loopt het mij uit de hand

al het land dat ik zie is helaas
van iemand maar ik
ik zie niemand zelfs mijzelf niet

alleen de vogels mogen er wezen
want zij zijn weliswaar niet de eigenaar
maar zij kunnen geen verbodsborden lezen